Trip report Colorado Trail & Moab : A DONDE VAMOS 2012 met El Camino Loco
11 augustus : Vertrek in Zaventem
Het reisgezelschap druppelt binnen. Veel oude bekenden !
Er vormt zich een enorme stapel zwarte fietsdozen (en één witte). We hebben enorm veel bekijks.
Raadselronde : waar gaan we naartoe ? De wildste bestemmingen passeren de revue. Maar niemand kon de bestemming raden, zegt Koen.
Tromgeroffel…
Brussel => IJsland => Denver => Colorado Trail tot Durango !!! Daarna Moab desert !!! => en terug via IJsland : soaken in BLUE LAGOON !!!
Koen deelt de tickets uit. En wijle weg 
12 augustus - Rit 1
Prachtig weer en machtige bergen : pijnbossen vol afgeronde rotsblokken. Zwarte beer en dikke copperhead gifslang nét gemist (gefilmd door Ruffi).
Goed begonnen, halfweg echter platte band en daarna 2x hevige turista => energie foetsie, bij-eten onmogelijk, op mijn tandvlees verder geklommen naar de top met Koen als laatste man, afgedaald en 2e klim overgeslagen. Langs pistes en de baan naast de River Platte (toepasselijk) stroomopwaarts uitgereden tot aan Buck Snort Saloon boven in een canyon, met hulp van Luc en Ruffi die mij over de hellingen duwen. Rivierwater gedronken voor rehydratatie (Steripen kwam goed van pas). Voor de laatste hevige klim ging het licht kortstondig weer aan, net genoeg om "en dansant" de finish te bereiken.
Korte (46km) maar zeer zware tocht (jetlag, 2300m hoog, 32°C, steile en technische trails) : iedereen is choco gereden. Gewapende biker tegengekomen : werd gisteren achtervolgd door een zwarte beer en nam nu zijn Makarov pistool mee in een foudraal aan zijn gordel ! Carl vermist maar komt uiteindelijk toch binnengebold in 't pikkedonker. Zat wellicht te pokeren in een andere saloon ?
Pas om 22u30 aan tafel (behalve ik : in bed met fles cola en hopelijk morgen genezen).
Anecdote : in het donker de bikes gedemonteerd en in de dozen gestoken voor de terugrit naar het hotel. Bij m'n rondgang vind ik nog een SANDMAN voorwiel. Van wie ??? Niemand reageert. Ik wil het in de trailer steken maar Pirre waarschuwt : pas op dat de spacers er niet afvallen. Ik zeg hem dat er geen spacers opzitten, maar Pirre houdt vol van wel, neemt het wiel over en constateert dan dat het zijn eigen wiel is !!! Reactie van Pirre : wie is er vergeten mijn wiel in mijn doos te steken ?!? Goe choco dus 
13 augustus - Rit 2
Bibberend maar herboren door de vastenkuur en de frisse motregen. 46 km single-tracks met twee prima-rijdbare klimmen.
Schitterend landschap met roller-coaster trails - een echt down-hill parcours !
GoPro-camera op mijn stuurbuis gemonteerd en haasje-over gespeeld met de bike-maten
Na 25km spielerei was m'n herwonnen poeier ver op : op mijn gemak genietend in de achterhoede biken door een afgebrand maanlandschap met geblakerde boomstompen en de vreemdste rotsformaties ooit gezien, waar de tracks ons waanzinnig-kronkelend langs-, overheen en tussendoor leiden.
Chipmunks, eekhoorns, herten, colibri's... maar nog geen sasquatch gezien (wél gehoord : deze wouden zijn vol van vreemde geluiden).
Ruffi rijdt verloren in de wir-war van GPS-tracks maar wordt toch nog opgevist als ik m'n forel met amandelen al soldaat gemaakt heb.
Luc heeft een stijve knie na een val op zijn frame, en nam samen met Barney (nog choco van de loodzware eerste rit) een snipperdagje. Hopelijk morgen allebei weer fit !
Morgenvroeg gaan we nog 1000m hoger : vertrek op 3050m, met twee lange klimmen richting 4000 !
14 augustus - Rit 3
Via Aspen (top-wintersport-oord) weer de bergen in, deze keer met pak en zak, tot op 3.050m hoog aan Kenosha pass waar we "gelost" worden voor een serieuze klim naar 3.620m over Georgia pass.
ZUURSTOF !!!
Geen sinecure, klimmen op zo'n grote hoogte. Pirre kreeg er zelfs hevige koppijn van. Boven de boomgrens, maar geen sneeuw want kurkdroog. Er wordt veel gestapt want de spieren krijgen niet genoeg O2 om te trappen en het paadje is steil en technisch moeilijk.
Boven op de kam bijt ik twee happen uit een typisch Amerikaans broodje : één snee kaas en twintig (20) plakken hesp. De raven zijn er blij mee... of zal Bigfoot ze te vlug af zijn ?
De lange afdaling is erg technisch over wortels en stenen. Ik geniet ervan op m'n brede SANDMAN-rubbers maar houd het veilig - de raid duurt nog lang !
Luc rijdt voor de tweede keer plat. Ik help hem zijn achterwiel demonteren in afwachting van Koen die er een Sandman binnenband in steekt. Ik rij alvast door want het wordt erg laat en er staat nog een tweede klim op het programma...
Beneden zuiver ik een paar bidons water met de Steripen om m'n dorst te lessen aan een riviertje. Om vervolgens het spoor van de Colorado trail totaal bijster te worden 
Ik rij de piste herhaaldelijk op en neer en dat is mijn geluk want de derde keer vind ik Koen met Ruffi en Luc (wiens knie genezen is) die besluiten dat we het niet meer gaan halen en langs de piste naar Frisco moeten rijden.
Die piste is één schitterende downhill langs tal van beverdammen en enorme hopen keien en gruis achtergelaten door 19e eeuwse goudzoekers die met grote houten "dregs" de rivier- en dalbodem omwoelden tot op de "bedrock" achter stofgoud en nuggets. De omvang doet je duizelen ! Een van die dregs groef zich zelfs een weg dwars door Frisco !!
De rappere bikers rijden ook de tweede klim, met naar hun zeggen een pracht van een afdaling. De wouden zijn hier nog ongerept : er ligt méér verweerd, ontworteld, afgeknakt, verkoold en uitgevreten hout op de grond dan er levend hout rechtstaat ! Een paradijs voor zwammen, ware het niet dat het hier kurkdroog is. Een paradijs voor vlammen dus...
Iedereen komt volledig leeggereden binnenlopen in de Holiday Inn. Het is duidelijk dat de grote hoogte voor de meesten het tempo dermate drukt dat de geplande rit van morgen (2300 hoogtemeters) gekortwiekt zal moeten worden. Enkel Peter en tweeling Jan & Marc zien de volledige rit wel zitten. Chapeau !
Voor mij is de wil er wel, maar zal de dag (veel) te kort zijn om dat te halen. We aten pas om half-elf. Koen is aan het puzzelen om alles rond te krijgen. Mijn ogen vallen dicht. Slaap ze !
15 augustus - Rit 4
Van Frisco naar Leadville over Copper mountain. Mooi fris weer met een lichte sfumato door bosbranden in o.a. Washington state en Californië. Barney heeft gisteren teveel genoten en neemt een snipperdagje. Drie dapperen - de tweeling en Peter - rijden de héle rit, met 2300 hoogtemeters, de rest kiest voor een shortcut met 1000 hoogtemeters minder : het is zó al meer dan zwaar genoeg op deze hoogte.
De eerste klim blijkt 3 uur hike-a-biken te zijn : té stijl... met een loeier van een afdaling erbovenop. Marc scheurt een buitenband en pikkelt terug naar Frisco voor een nieuwe (meteen notubes gezet). Anne, Rich en Jude halen hem daar op.
Ik begin met flanellen benen, maar hoe hoger we klimmen door open valleien vol beverdammen hoe frisser het wordt en ik me ook begin te voelen. Een knalrode koersbroek en een fluogroen shirt : het vloekt maar ze zitten prima - geen centje zadelpijn Genieten !!!
Onder een skilift vind ik een mooie kniptang - en sleur ze dus de ganse rit mee naar boven
Ik arriveer met Luc en Koen boven op de pas, en we biken nog wat hoger tot op 3750m. Elke "powermove" wordt hier beloond met een minuutje hijgend naar adem snakken. Koen heeft een speciale houder voor een maxi-fles cola onder zijn SANDMAN gemonteerd. Door het schudden is alle prik eruit tegen dat we boven zijn. Hij is enorm tevreden over zijn Hoggar geesteskind, en dendert ermee in één ruk naar beneden. Ik kan dat alleen maar beamen
De afdaling van 1000 hoogtemeters (!) is super-plezant : niet "aangelegd" zoals de vorige - het échte werk, met hier en daar gevaarlijke verrassingen. Opletten geblazen dus !
Mijn SANDMAN doet het ook prima. Vanmorgen vertrokken met een platte achterband, die ik vol vertrouwen in de anti-lekvloeistof die ik er twee dagen eerder in gespoten had gewoon weer oppomp - met voor alle zekerheid twéé reservebinnenbanden in de frametas - en m'n vertrouwen wordt beloond : hij houdt het !
Luc heeft een nieuw zadel gestoken en vlamt de berg af met zo'n snelheid dat ik moeite heb om hem in de lens van m'n GoPro filmcamera te houden. Gelukkig stopt hij halfweg om een lens te vervangen zodat ik wat kan recupereren.
Op 5 km van de pick-upplaats mis ik een splitsing en volg een piste die blijkbaar 100m lager naast de goeie track loopt. Ze loopt dood op de highway en ik klim met veel moeite dwars door het bos omhoog tot ik de track terugvind... om daarmee net vóór het peleton uit te komen Davy en Rein zijn vandaag de koplopers : sterk !
Vlak daarop horen we dat Ruffi in het begin van de afdaling zwaar gecrasht is, met mogelijk hoofdletsel. Hij rijdt nog zelfstandig naar beneden tot de highway, waar Koen meteen Anne oproept met de Jeep om hem en Luc op te halen.
Ik rijd binnen met het grote peleton : voor mij een succes. Een vlug onderzoek van Ruffi wijst uit dat het meevalt, maar hij wordt toch naar het ziekenhuis gevoerd voor grondiger controle. Dat gelukkig bevestigt dat hij in orde is. Aan zijn gezwans te horen is hij nog steeds de oude
We pikken Jan en Peter op : chapeau voor hun fenomenale prestatie !!!
We worden naar Leadville geshutteld, waar we na retour van Ruffi en Koen nog nipt een pizzazaak vinden die wil openblijven. De pizza's verorberen we in de Leadville Silver Dollar Saloon, een zaak vol jong volk en oude authentieke foto's van de Wild West : Calamity Jane, Doc Holliday, Butch Cassidy and the Sundance Kid, Wyatt Earp, en menige goudzoeker : gewéldig !
We vertrekken net op tijd, want de sheriff komt de saloon controleren (achter de frigo wordt gedeald).
Morgen een ingekorte rit, want overmorgen moet iedereen fit zijn voor "the greatest single track in te world" !
16 augustus - Rit 5
Ook ingekort, om zoveel mogelijk bikers fit te houden voor de uitzonderlijke rit van morgen. Ruffi heeft rijverbod (en wat erger is : bierverbod maar hij trekt er toch een uurtje op uit met de SANDMAN vanuit het hotel in Salida, voor shopping en sight-seeing. Hij mankeert feitelijk niks maar zeker is zeker...
Pirre neemt een rustdag en ook Barney keert terug omwille van rugpijn. Koen probeert de wagens nog tegen te houden maar ze zijn al in Salida als het contact hersteld wordt en Barney opgehaald kan worden.
Begonnen met een stevige hike-a-bike klim in drukkende hitte naar boven de 3000m, om dan af te dalen naar een wijdse ponderosa-vlakte met verspreide sparren, Black Angus-runderen, herten en zelfs een lonesome cowboy met witte Stetson te paard. Lucky Luc haalt me in en we eten onze sandwich in de schaduw van een spar tot Koen er aan komt, als laatste man.
Ik spaar mijn krachten, praat veel over mijn SANDMAN met geïnteresseerde hikers, en geniet van het mooie weer. Maar dat blijft niet duren want rond de volgende top pakken zich in luttele minuten grijze wolken samen voor een heus warmte-onweer. Het knalt ons om de oren, en de donderslagen komen op slechts één seconde na de weerlichten : vlakbij en overal rondom ons ! Gevaar !!!
Colorado heeft de hoogste mortaliteit door blikseminslagen en Koen geeft dan ook kordate instructies : rap wegwezen, spreiden, wegblijven van de beekjes en je bike meteen droppen en wegvluchten als je haar of vel begint te kriebelen.
Het begint te regenen en hard te hagelen en op vijf minuten is de ganse bodem wit. Luc rijdt verkeerd maar ziet zijn fout zelf in en verwittigt Koen per walkie-talkie om op hem te wachten. Hij rijdt ook nog eens plat. Ik hoor ze niet meer en keer ongerust een kilometer terug, tot Koen plots weer in de ether komt. Blijkbaar hoorden ze me perfect maar door een bizarre atmosferische interferentie kon ik hen niet horen via de walkie-talkie !
De trail verandert in een beek en de wereld wordt een stoombad, zo fel dat ik de zonneglazen uit mijn bril moet halen omdat de correctieglazen meteen aandampen.
Het gaat op en neer over beboste kalksteenbergen met overal beekjes. Luc rijdt nog eens mis door een geblokkeerde GPS maar haalt me toch weer in voor de finish. Hij heeft dus duidelijk de beste benen maar ook de meeste pech, maar hij laat het niet aan zijn hart komen.
Koen dendert het smalle spoor af aan 45km/uur ! Ik hou het veilig traag, maar hier en daar gaan alle remmen toch los : genieten
Aan de wagens staan de rappere bikers ons op te wachten met een biertje uit de ijskist : Fat Bike Beer en Single Track Beer ! Niet erg drinkbaar maar wel leuk. Zij waren het onweer te snel af en bleven droog. Unaniem oordeel : mooie rit, maar weeral niet van de poes !
Ik rijd de ganse dag met hevige maagbrand rond (door de pizza van gisteren) en blus die met vier halve-literglazen melk in het restaurant River's Edge. Héél lekkere keuken, perfecte bediening. Ruffi zwanst er op los met de dienster en ik kijk met open mond naar fantastische tv-beelden over witte haaien die namaak-zeehonden aanvallen (de camera filmt van in de muil van de haai !)
We blijven twee dagen in dit hotel, en ik las dus een wasdag in. Die is al droog als je hem ophangt !
Mijn bike doet het prima. Morgen wel remblokjes vervangen, niet vergeten : de ganse dag afdaling !!!
17 augustus - Rit 6
De Monarch River Trail ! Staat in de top-10 van de wereld, zegt Koen.
We worden naar bijna 3000m geshutteld en klimmen een 5km over single tracks tot ca. 3700m, om dan 15km over de kammen roller-coaster min of meer op hoogte te blijven - waarna 30km afdaling over single tracks, pistes en highway tot de valleibodem, en dan nog 10km over asfalt naar omlaag tot het hotel.
Iedereen is van de partij vandaag. Het weer is prima, en het obligate warmteonweer haalt ons nét niet in (op een fikse bui na).
Het valt op hoe spontaan de Amerikanen die we tegenkomen ons aanspreken : ze willen naaldje van draadje weten over onze bikes en onszelf, en reageren heel enthousiast. Voor je het weet verlies je er zeeën van tijd mee...
Ik heb goeie benen (het gevolg van 4 grote glazen koude melk bij het diner - rode forel - van gisteren ?) en hoewel ik de ganse nacht heb liggen hoesten voel ik me prima en krijg ik eindelijk lucht genoeg om grote steile stukken omhoog te biken. De anderen geraken blijkbaar ook gewend aan de hoogte want het gaat sneller vooruit.
Bij het begin van de afdaling begeeft mijn HOPE achterrem het zoals verwacht : de remblokjes zijn weggesleten na meer dan een jaar gebruik. Koen en Rudi helpen bij de vervanging (niet echt nodig, maar ze willen geen tijd verliezen met mijn experimenteel gepruts
Deze afdaling is een van de langste die ik ooit gereden heb, en op een SANDMAN fatbike ook met stip de snelste. Ik neem grote stukken ervan op op video, kwestie van later als ik in een rolstoel zit toch nog iets spectaculairs te kunnen laten zien aan de verpleegsters van het pekeshuis
Ik haal de gidsen Pirre, JanZ, Rudi en Carl in door hun getreuzel, laat Koen bij hen achter en dender vollen doemp naar beneden op zoek naar Luc en Ruffi die ik in de regen aantref, vol van hun ontdekking van een... verse berenstront. Er zitten geen klingelbelletjes in, dus het zou kunnen (zwarte beren lusten geen wandelaars met belletjes aan hun kleren, grizzlies wél maar die zitten er hier niet Ik ben echter geen specialist zoals Bart De Wever in De Slimste Mens die 8 van de 10 strontsoorten wist te determineren… hij had ervaring zei hij : ze smijten hem er gedurig mee naar zijn kop !
Door de regen is mijn bril minder doorzichtig en mis ik een boomstomp die verscholen zat onder een klein rozenstruikje... gevolg : handstand over mijn stuur ! Perfecte koprol, geen obstakels in mijn landingsbaan : oef, enkel een knie-schrammetje...
Mijn achterband loopt geregeld plat en ik pomp hem keihard voor de afdaling over de highway aan meer dan 70km/u. Hij houdt het tot beneden maar de laatste 10 km worden zwaarder en zwaarder. Na een afspuitbeurt in een car wash loopt de band er 100m voor het hotel finaal af. Gelukkig heb ik er 10 reserve mee
We zijn eens op tijd binnen en er wordt bij een biertje en een nootje gesleuteld aan de bikes in de zon op de parking voor het motel.
Koen komt binnenlopen met alle Camino Loco gidsen. Blijkbaar verschillende keren platgereden en een buitenband gescheurd. Pure fun dus !
Deze rit was aangekondigd als niet-te-missen, en dat was ook zo. We beginnen op ritme te komen !
Sirloin steak gegeten (met 5 grote glazen melk). Morgen dus hopelijk super-benen !
18 augustus - Rit 7
Koen vreest dat ze zó zwaar zal zijn - 55km met 1700 positieve hoogtemeters waarvan het meeste hike-a-bike, allemaal boven de 3000m tot boven 3900m aan 30 graden en meer - dat velen pas na donker zouden binnenlopen, en er zijn geen shortcuts mogelijk...
Hij stelt een alternatieve rit voor : 84 km waarvan 70 over piste en de rest afdaling over asfalt. Pirre, Rein, Carl, Ruffi, Luc en ik zijn meteen akkoord (in zalige onwetendheid van het aantal hoogtemeters).
Peter, de drie Jannen, Marc, Rudi en Davy kiezen de originele rit over de Colorado Trail. Barney neemt een rug/rustdag en Koen zorgt voor de logistiek vanuit de van/trailer (slim van hem terwijl Rich en Judy de pistiers opvolgen.
Onze keuze lijkt prima : tussen de 2700 en 3460 meter hoog over prachtige pistes doorheen enorm wijdse landschappen met indrukwekkende, beboste bergen, de vreemdste rotsformaties, kabbelende bergbeekjes, farms in blokhutstijl, enfin... panoramische uitzichten ! Eindelijk weg uit de beperkte horizon van de eindeloze single tracks waar één keer rondkijken meteen bestraft wordt door een lelijke crash
Het begint goed met ca. 10km afdaling, waarop ik bijna een ringslang overrij. Foto's, filmpje... het beest kruipt plots door mijn voorwiel, alvorens weg te vluchten. Ik doe Luc teken maar hij denkt dat ik hém wil filmen en overrijdt de slang bijna nog eens.
Dan volgt 17 km klim in de blakke zon... we beginnen te twijfelen ! Nergens schaduw. Elke trap is identiek aan de vorige. Alles begint zeer te doen, want op een piste is er niet de minste afwisseling.
Gelukkig volgt er nog een snelle afdaling van een tiental km, maar dan... steeds hoger en hoger klimt de piste, langs meertjes, boerderijen, doorheen canyons, stroomopwaarts langs rivieren die beekjes worden maar maar niet willen uitpieteren...
Rein stapt af, iedereen begint te zwalpen. Ik filter een bidon water uit de beek en rehydrateer mezelf, want mijn 4 liter watervoorraad en de cola die Luc voor me bovenhaalde zijn allang uitgezweet...
Trappen, stoppen, eten, slokje, trappen, stoppen... tot ik ineens de wagen van Rich en Judy zie verschijnen. Nog driekwart mijl tot de top zegt Rich. De man blijkt in zeemijlen te rekenen want pas vele kilometers verder kan ik eindelijk aan 72,5 km/u het dal in duiken.
Douche. Catfish & chips. Drie Corona biertjes. Maffen. Recupereren voor morgen. De CT-groep eet elders. Morgen hun verhaal. Maffen. Maffen.
19 augustus - Rit 8
De hoogste etappe, boven de 4000 meter ! De groep splitst zich meteen in tweeën : 60 km via piste of 77 km over de toppen van de Colorado Trail (waarvan 15 afdaling via piste).
Luc, Rein, Ruffi, Pirre en JanV kiezen de piste, ik voel me goed en ga voor de toppen, samen met Marc, de twee andere Jannen, Rudi, Peter, Barney, Davy en Koen. Pure hubris, zo zal blijken... Carl keert terug en maakt wellicht de verstandigste keuze.
De pistiers vertrekken aan het hotel, de klimmers worden gedropt op 3350m. We klimmen door alpenweiden en sparrenbossen, steeds hoger, met korte stukjes bergaf tussenin, over een langgerekte bergketen met kale, rotsige toppen.
Mijn klimtempo is redelijk (volgens mij) maar toch iets trager dan dat van de anderen. Ik neem veel foto's van het berglandschap en de bikers, en film grote stukken met de actie-cam.
In een windstil dalletje eet ik m'n lunch en film vlak daarna een mini-tornado op m'n pad. Een rendierjager met hond op een quad is ook goed voor een pauze.
Het wordt pokke-steil en de bike moet m'n rug op omhoog, over een lawine van breuksteen. Zuurstof !!
Elke stap is een gevecht om evenwicht en lucht. Boven toont de GPS exact 4000m aan. Ik neem foto's van het schermpje, met m'n kliksandalen erbij om te bewijzen dat ik op m'n sloffen boven geraakt ben. Niet eens ver achter, want ik zag er nog vijf op de volgende klim voor mij. Fenomenaal uitzicht, en prima weer (met een fris briesje).
En dan gaat opeens alles mis ! Ik ben spaarzaam geweest met het water, maar van de vier liter is de helft al opgebruikt bij de lunch en de eerste klim. Ik heb energie nodig voor de volgende top (250m afdalen en klimmen naar 4044m) maar ik krijg niks door m'n verdroogde keel en ik durf niet drinken want we zijn nog maar 25km ver en het ziet er naar uit dat er op de kam geen beekjes zijn.
Ik begin te zwalpen, doe een poging om te biken op deze grote hoogte maar maak een stuurfout op het smalle paadje, zet m'n voet op een losse steen en donder de helling af naast het pad. Ik raak alle stenen tegelijk met m'n linkerkant, van hoofd tot been. Da's mijn geluk, want zo wordt de slag verspreid en breek ik niets. Wel veel blauwe plekken en schrammen.
Erger : mijn vertrouwen is weg, en in overleg met Koen besluiten we af te dalen om niet te laat binnen te bollen. Via walkie-talkie horen we dat de anderen water gevonden hebben en verder willen rijden, ook al wordt het laat.
Koen bestudeert de kaart en de opties. Rond de berg rijden is een enorme afstand : 4 uur met de auto, en meer dan 1000 hoogtemeters. Terug naar Lake City is 30 km downhill langs in het begin verraderlijke pistes maar lijkt de enige keuze.
Ik val nog een keer zonder erg, en beneden vinden we water. Pas vlakbij Lake City krijgen we GSM-contact en plannen we onze repatriëring.
Maar simpel is het niet : geen taxi, geen autoverhuur, geen bus, geen helicopter, geen bereidwillige zielen die iets willen bijverdienen... We eten iets en zoeken een hotelkamer voor de nacht. Carl zal ons komen halen met de jeep (4 uur rijden, dat wordt een dikke pint !) en zal in de auto proberen te slapen terwijl wij terugrijden.
Negen uur 's avonds, pikkedonker. De 5 pistiers zijn binnen, Koen en ik proberen een paar uur slaap te vangen maar er staan luidruchtige buren voor onze kamer te praten, en de hoofdgroep is nog niet binnen...
Ze hebben lampen, maar hopelijk gebeuren er geen ongevallen.
De Colorado Trail laat vandaag zien dat hij tanden heeft...
Mijn iPhone is bijna plat. Morgen meer nieuws, en hopelijk allemaal goed.
20 augustus - Rit 9
Algemene afgelasting, omdat gisteren de klimmers pas tegen bijna "vandaag" in het hotel geraakten, totaal "murg" gereden. De restauranthouder die de groep op tijd binnengereden pistiers te eten gaf belde al de sheriff om te verwittigen dat er nog een groep op de berg zat !
Koen en ik werden door Carl opgehaald uit het verkeerde stadje en arriveren pas rond 7u 's morgens in Silverton, na een lange nachtelijke rit. Het hotel daar lijkt zó uit een western te komen. Ik speur naar kogelgaten. We ontbijten bij Brown Bear.
Het regent en het schema wordt omgegooid : geen biketocht maar een treinrit per antieke stoomtrein van een uur of vier naar Durango, doorheen schilderachtige rivierkloven.
Ruffi en ik hebben echter zin om te biken en vertrekken in de motregen voor 600 hoogtemeters over 12 km op asfalt. Vlak voor de top ontmoet ik de man met de hamer... of toch alleen zijn hamer : ik vind een mooie klauwhamer langs de berm en neem hem mee als wapen tegen beren zonder gevoel voor humor.
Ruffi die sneller klimt heeft ondertussen de Texaan Eric ontmoet die ook de Colorado Trail biket, maar self-supported met een tentje en pepperspray. Hij doet 2 dagen over elk van onze dagritten.
Er volgt een snelle afdaling van 8 km, waarna we de Lime River Canyon induiken, voor nog 15 km over een toffe ruwe wagon trail tot aan Cascade Falls. Veel te zien, rotsbodem met klimmen en dalen, enkele bambi's die wegspringen.
Rudi en JanZ komen ons achterna (behalve de asfaltklim) en amuseren zich ook goed, getuige de gemonteerde foto van een "snake bite" met een échte slang (weliswaar al lang gesneefd).
We rollen binnen langs een meertje vol waterlelies en een diepe rotskloof, in een soort wintersportcentrum met "condo's" - ruime duplex-appartementen mooi gedecoreerd met indiaanse kunst.
Vandaar rijden we met Rich naar Durango waar de stoomtrein net binnenloopt. De reizigers vonden het heel mooi maar wel lang. Ik herinner me nog de tweedaagse treinreis van Prince Rupert naar Jasper en weet weer waarom ik liever door het landschap bike dan spoor... Maar deze rustdag was hard nodig en dit was een goed alternatief.
We eten Italiaans bij Mutu's. Koen, Rudi en JanZ gaan eerst nog een piste verkennen maar de regen heeft de rivier doen zwellen en er is grote twijfel of de van met U-Haul aanhangwagen het wad van 30m wel doorgeraakt.
Koen heeft vannacht dus weer puzzelwerk !
21 augustus - Rit 10
Bike-parks rond Durango, met eerst 750 hoogtemeters op 30 km over prima single-tracks op eikebosheuvels, tot 2.600m - dus rijdbaar, zelfs met redelijk wat power-moves niet meer hopeloos buiten adem. Heet en dus een goeie voorbereiding op Utah !
Lange en spectaculaire afdaling - het einde van de Colorado Trail - over single-tracks door kloven en rivierdalen tot aan het motel.
Iedereen geniet ervan, behalve Carl die moet passen met een been dat niet meewil, en Barney met nog steeds darmproblemen.
Ik praat met een pak autochtone bikers, en rij vervolgens drie keer achteraan plat en verlies zo teveel tijd om ook nog het tweede bike-park aan de overkant van Durango mee te kunnen pikken (21 km en 360 hoogtemeters) en blijf met Luc die een paar keer verloren gereden is (en zo al meer dan 1000 hoogtemeters op zijn actief heeft) sleutelen aan het materiaal in het motel.
Barney is ondertussen opgepikt door de rappe gasten voor het tweede bike-park, en amuseert er zich goed.
Davy, Ruffi, Luc en ik spelen wiezen tot de bikers en shoppers terug zijn.
Een toffe bikedag als afsluiter van het zware werk op de Colorado Trail. Ik heb alle dagen kunnen biken tot zover mijn mogelijkheden reikten, en niet teveel schade opgelopen (een geblutste linkerkant en een geschalotterd rechteronderbeen, plus wat lichte zadelproblemen) dus niks dat me tegenhoudt om maximaal te genieten van het biking-lekkers dat nog volgt :
Morgen naar Cortez voor Phil'sWorld, en dan doorrijden naar Utah voor 'The Whole Enchilada' in de Moab-woestijn van versteende duinen !
22 augustus - Rit 11
Transfer van Durango naar Moab met onderweg inkopen in o.a. de Wall Mart, met na een uurtje rijden een stop in Cortez voor ca. 48km fun park biken in "Phill's World" : een woeste stenige heuvelrug begroeid met halfverdroogde bomen, waarop een bike-fanaat een enorm tobogan-circuit heeft aangelegd als een waanzinnig kronkelend labyrinth.
Het is overtrokken en motregent lichtjes - perfect weer en een perfect parcours voor uw dienaar
Sommigen vinden het nogal artificieel en dat is het natuurlijk ook (zoals elke "lus") maar het is toch een niet te missen ervaring. Eens gelanceerd blíjf je de holle geulen, bolle versteende duintoppen en supersnelle half-pipes aan elkaar rijgen, uren en uren aan een stuk !
Konijnen, hagedissen, eekhoorns, chipmunks en warblers schieten voor onze wielen weg. Boven op de kam bieden uitgesleten, overhangende en zelfs balancerende rotsblokken een ideaal platform met uitzicht. Ruffi laat een enorm plat rotsblok rocken en haalt er nog een interessante beat uit ook.
Luc valt op zijn knie maar komt zonder erg in los zand terecht. Barney valt op zijn stuur maar houdt er geen blijvende nieuwe oorlogslittekens aan over. Een flinke buil op zijn hartstreek - de weddenschappen zijn geopend of het de vorm van zijn stuur of van een zuigplek zal aannemen. Mijn klikpedalen klikken moeilijker en moeilijker los, met drie onnodige crashes en twee omhelzingen met een boom tot gevolg. Ik breek ook mijn ketting - die door Carl sneller weer gerepareerd wordt dan ik ooit zal kunnen met mijn onhandig-voze vingers - en als de zon er door komt wordt het voor mij te heet en rij ik binnen na ca. 35km, moe maar voldaan, voor een ijsgekoeld blikje Coors (of twee).
We kleden ons om op de parking van het trail head en rijden door een wijds landschap vol zandsteenformaties en bogen Utah binnen. Ogen te kort om al het natuurschoon te bekijken !
We bollen binnen in Moab in het motel (met WiFi, zwembad én Java koffie op de kamer !!) waar we drie nachten gaan blijven. Moab is niet heel groot maar lijkt wel interessant te zijn om te gaan ontdekken.
Nu douchen, dan dineren, en het vervolg zien we morgen wel.
23 augustus - Rit 12
Regen in Moab, het biken op de slick rocks zoals gepland wordt uitgesteld, en we gaan een halve dag canyoneeren in Arches Natural Park, in the Fiery Furnace, midden in het park.
Stel je de waanzinnigste rotsformaties voor in rode en gele zandsteen, met wilde begroeiing in de kloven, die eruit zien alsof een reus met een mes in rauwe aardappel is beginnen hakken tot er enkel nog frieten overblijven...
Zelfs in strips en westerns vind je zo geen mikado van rotsen !
Luc heeft geen geschikt schoeisel en doet een dutje in de van. Onder leiding van Rich exploreren we dead end na dead end : ons in nauwe schachten klemmend naar boven werken, met de voeten op één wand en de handen op een andere traverseren tot je houvast vindt, onder rotsblokken doorwringen en over steenbogen balanceren. Een gigantische speeltuin, maar elke pas moet overwogen zijn want zowel de natuur als de bezoekers zijn uiterst kwetsbaar. We hebben daarover trouwens eerst een video gezien in het bezoekerscentrum.
Ruffi hangt de aap uit en valt van een boog ca. 4m naar beneden, gelukkig in zacht zand. Daarna kruipen hij en ik door een pikdonkere tunnel van een meter of dertig, terwijl we op onze hoede zijn voor ratelslangen en gila-monsters.
Rein overwint zijn hoogtevrees en poseert bovenop een grote stenen boog tien meter boven de kloofbodem.
Hier zijn meer foto's geschoten dan op de tien vorige dagen !!
Na een uur of drie is iedereen doodop van de ongebruikelijke inspanning, zoeken we ons een uitweg uit dit labyrinth en rijden we verder het natuurpark in, naar een aantal onwaarschijnlijke stenen bogen, sommige ca., 100m breed en maar een halve meter dik op hun smalste punt, sommige smal en massief, sommige dubbel en driedubbel als de zweefbogen in gothische cathedralen...
Ruffi waagt een poging om na de spectaculaire Landscape Arch ook nog bij de Double Arches te geraken terwijl de anderen foto's maken, en ik ga hem achterna. Het pad is lastig. We kiezen de verkeerde afslag en staan voor een diep ravijn. We hollen de berg af om tijdig bij de wagens terug te zijn en halen het nipt.
Bij Delicate Arch - het symbool van Utah - zijn er behalve Judy, Ruffi en ik geen moedigen meer die de stevige klimtocht durven aanvatten. Eens boven scheidt een enorme kloof ons van de stenen brug : we zitten op de verkeerde berg ! Maar het zicht is grandioos !
Je kan hier maanden of jaren ronddwalen zonder ooit alles gezien te hebben !
In twee groepen rijden we terug naar het motel, voor een snelle late lunch en wat shopping in de regen.
Morgen weer mooi weer (32°C). De slick rocks wachten ! En ooit keer ik terug om Arches grondiger te exploreren !
24 augustus - Rit 13
The Whole Enchilada !!! We worden vroeg in de ochtend vanuit Moab naar 3200m hoogte geshutteld, voor ca. 55km afdaling (met toch nog ca. 700 hoogtemeters) terug naar Moab.
Op Barney na (geplaagd door zware darmproblemen) zijn we compleet en ook het weer verbetert zienderogen (gelukkig nog fris voor de eerste, grootste klim).
Vlak voor de top vraagt Luc me om "voor de foto" het laatste steile stuk te biken. Ik probeer in het zadel te klimmen op de smalle single-track maar verlies mijn balans en hinkel op één been het ravijn in met m'n ander been over mijn bike. Na een tiental wanhopige hinksprongen land ik in een doornstruik. Luc staat te vloeken dat hij zijn smartphone niet voor stomme-filmopname ingesteld had. Ik tel mijn stekels en kleffer weer naar het paadje.
Ik doe het rustig aan want de eerste steile afdaling ligt er nat en verraderlijk bij. Net als ik denk : "oef, we zijn erdoor" krijg ik bij een powermove over een bochtig bultje in het bos een scherpe dorre sparretak als een speer recht in mijn keel - gelukkig net op de gesp van mijn helm ! Ik snak wat naar adem maar de schade valt mee.
De eerste oversteek van een bergbeekje met diep-uitgesleten bedding gaat zo vlot dat ik de tweede keer overmoedig de oversteek waag in een scherpe bocht. Mijn voorwiel blokkeert uiteraard in de bedding en ik val over mijn stuur plat in het water, met mijn gezicht eerst. Het water, mijn helmrand, mijn zonnebril en mijn rechterpols breken de slag, maar ik druip van kop tot teen. Zelfs mijn neopreen sokken die ik aangetrokken had in mijn bike-sandalen tegen de kou zijn soppenat. Behalve een flinke kras op mijn zonnebril en een licht-verstuikte pols kom ik weer eens goed weg. De GoPro filmcamera stond aan - hier gaat nog mee gelachen worden bij de reünie
Twee beekoversteken verder willen Luc en Koen een foto/filmsessie organiseren. Ik rij door want ik heb het ijskoud nu. Tweehonderd meter verder raakt mijn voorwiel een wortel, ik plaats m'n linkervoet op de rand van het pad maar die brokkelt af, en ik donder met bike en al drie meter lager... wéér in die verdomde beek ! Ik land met mijn borstkas op een dikke boomstam maar die is zó verrot dat hij de slag breekt als een zachte matras. Ik lig op mijn buik in de beek verstrikt onder mijn bike en merk dat ik alleen nog mijn onderbeen kan bewegen. Al de rest zit muurvast ! Gelukkig zit mijn mond net boven water, maar de volle stroom ijskoud water (we zitten op ca. 3000 meter) loopt langs mijn col in mijn bikeshirt... Na enige mislukte pogingen om mij te bevrijden besluit ik om te wachten op Luc en Koen. Ze nemen wel hun tijd met die fotosessie ! Na vijf minuten fietst Luc voorbij maar hij ziet me daar beneden in het beekravijn niet in het water liggen, hoewel ik in rood-wit gekleed ben. Hij verschiet zich een bult als ik roep om mij er uit te komen trekken. Koen ontwart de knoop van bike, takken en ledematen terwijl Luc foto's schiet. Nieuwe inventaris van menselijke en mechanische onderdelen : een schram erbij op mijn knie en een verbogen zadel.
Ik besluit dat mijn engelbewaarder vandaag al overuren aan het kloppen is, en dat ik het deze vrijdag-de-dertiende-rit verder beter hééél kalm aan moet houden, wil ik niet in een hospitaal belanden...
Gelukkig verandert het landschap zienderogen : minder steil, droger en na een groot "aspen"-bos met feeëriek-witte stammen krijgen we zicht op een fenomenaal landschap : het Arches National Park van boven uit gezien !
Ik rangschik dit panorama bij mijn top drie van de wereld : Thørsmørk op IJsland en de Skeleton Coast in Namibië. Grandioos contrast : okerrode cathedralen in steen en de hemel erboven kleurt nu azuurblauw !
We dalen af tot op de rand van een gigantische tafelberg : een vertikale drop van 500m tot de dalbodem ! Het pad bestaat nu uit een waanzinnige doolhof van slick rock, okerrode aardepaadjes, enorm gecontordeerde sparren (meer dood dan levend), kleine groepjes cactussen, en vooral : de uiterste rand van de afgrond !
Fouten maken is hier meteen fataal, en ik maak er dan ook geen meer (anders stopte de verslaggeving met dag 12
De SANDMAN is hier in zijn element : trappen op, trappen af : gewoon rechtdoor over grote blokken of ribbels... enkel als de obstakels té hoog of diep of onoverzichtelijk zijn, zet ik nog een voet aan de grond. Koen niet : hij lijkt wel met zijn SANDMAN vergroeid en overwint er barrières mee die ik onmogelijk achtte ! Ik leer veel bij, en tegen dat ik mijn polsen niet meer voel rijd ik rotsen op en af op pure kracht en vertrouwen op mijn bike. Koen's duim gaat de lucht in als ik de moeilijkste route kies en samen met hem boven kom op een metershoge stapeling van rotsen.
Chapeau voor Luc : die rijdt een fantastisch parcours op zijn oude vertrouwde Trek en houdt ons bij - niet zonder moeite, maar hij beheerst zijn rossinant echt perfect. Grote klasse !!!
Ik film zowat de ganse tocht, maar halfweg zijn de GoPro batterijen leeg, en pauzeren we frequenter om te fotograferen, te eten en te drinken. We stuiven langs Porcupine Rim naar beneden, tot we de rand van de enorme kloof van de Colorado-rivier bereiken !
Nieuw contrast : knalblauwe hemel, oranjerode rotscanyon, gifgroene rivier !
Hier worden foto's geschoten die in El Camino Loco's folder zullen belanden. Luc is een dankbaar model : blauwe fiets, blauw zadel, blauwe kledij, blauwe helm. Tegen mij (in rood-wit kaki) zegt Koen alleen maar : "Buik intrekken !"
Maar het zit in de familie, want hijzelf wil niet op de foto
Ach wat, ik prijs me gelukkig dat ik hier vandaag kan biken in zo'n schitterend decor, terwijl ik een goeie maand geleden in het hospitaal lag met een geblokkeerde femorale slagader en ei zo na het hoekje omging. LIFE IS LIFE !!! Geen leven zonder risico's, of tenminste : geen leven dat het waard is om geleefd te worden. Ik heb vanavond mijn oorlogswonden geteld in het zwembad : liefst eenendertig schrammen, sneden, kneuzingen en verstuikingen ! En elk ervan was de moeite waard !
De baan komt in zicht en dat is maar goed ook want het water is ver op. Ik ga als eerste rijden zeg ik tegen Luc, want de rivier en de bodem van de kloof komt eraan en ik weet nog wat Luc op die plek in Mexico voorkreeg. Later hoor ik dat Pirre op die plek ook op zijn gezicht viel. De gevolgen zijn beperkt : de helm liet wat kneuzingen op zijn schedel na, een tand staat een beetje los en zijn nek is wat stijf. Morgen kalm aan doen en binnen een paar dagen voor alle zekerheid een foto van zijn halswervels laten maken. Zo zie je maar : als het eind in zicht is, verslapt de concentratie soms...
We bollen langs de Colorado nog een kilometer of zeven over het asfalt naar Moab. Bikers moeten verplicht in "single file" rijden ! Als Luc naast ons komt rijden om een foto van Koen en mij te nemen, duikt uit het niets een sheriff op ! Ze liggen hier werkelijk op de loer !!! Gelukkig blijft het bij een aanmaning.
Vijftien wilde verhalen, twee cola's, een douche en een plons in het zwembad later voel ik me weer fit genoeg om wat te gaan shoppen in Moab. Veel kitch, heel mooie maar o zo breekbare indiaanse potterie, leuke maar veel te volumineuze Navajo-tapijten... ik hou het op enkele T-shirts en een leren Stetson (mijn oude is in juli in stukken gereten toen ik met de tractor het hooi en de distels afreed - hij werd afgerukt door een laaghangende tak en kwam tussen de messen van de maaibalk terecht).
In de winkel maak ik kennis met een veteraan van The Battle of the Bulge in 1944. Ik bedank hem uitvoerig voor de bevrijding en hij is daar enorm blij mee. De eigenaars van de shop vertellen me over goede vrienden van hen : slagers in... Linden ! Die slagerij ken ik, ik rij daar dagelijks voorbij met mijn bike of Twike. Uiteraard worden er adressen uitgewisseld, en de GROOOOTE boze wereld is ineens weer een stuk kleiner en hartelijker geworden.
We eten lekker bij de self-service-chinees en Luc amuseert de ganse groep met mijn cowboyhoed en zijn oversize-zonnebril-annex-namaaksnor.
Waarna de halve groep in een muziekcafé verdwijnt en ik dit verslagje uittik. Maar om half-twaalf zijn Ruffi en Luc terug en wordt Davy uit zijn bed gesleurd om te wiezen
25 augustus - Rit 14
Moab slick-rocks !
Koen voert Barney, die gisteren ziek was héél vroeg 's morgens de bergen in om alsnog The Whole Enchilada te kunnen biken, en JanB rijdt met Barney mee. De anderen slapen uit.
Rond tien uur vertrek ik vanuit Moab naar de slick-rocks : amper 6 km over asfalt, maar wél een nijdige klim in de blakke zon. De slimsten (o.a. Ruffi) zijn al eerder vertrokken om niet de volle dosis zon te krijgen, maar ik ben pas tegen vier uur 's morgens in slaap gesukkeld. Dat kwam gedeeltelijk omdat ik tegen halftwee nog niet sliep en plots ontdekte dat Broederlijk Delen in februari een inleef-bike raid met El Camino Loco organiseert naar Nicaragua (vulkanen, meren, warm,...) Daar wil ik bij zijn maar er waren sinds de aankondiging al 12 inschrijvingen - Burkina Faso indachtig heb ik me dus meteen ingeschreven vóór deze reis vol zit. Yes !!! We zijn er bij
Tegen dat ik aan de trail head ben, wordt ik ingehaald door een tiental bikers. We rijden eerst de verkenningslus (2 km) en dan nog 2 km naar de grote lus van 20 km in wijzerzin. Iemand ontdekt een baby-ratelslang onder een rotsrichel - nét uit het ei. Ik rij als laatste en film de ganse rit met de GoPro.
Het wordt snikheet, en hoewel de zandstenen slick-rocks massa's grip bieden, kost het enorm veel energie om de versteende duinen naar boven te rijden (op hellingen van 30% en méér !!!)
JanV (Janneke) blijkt kampioen slick-rock rijden : hij geraakt gewoon overàl boven zonder af te stappen !!
De koerskonijnen verdwijnen na 10 km uit het zicht, als het nóg heter wordt, zó heet dat mijne radiateur begint te koken Ik hoor later van Peter dat het 44°C in de zon was (en er is daar bijna nergens schaduw).
Stilstaan is geen optie. Ik doseer mijn getutter aan m'n Camelbag en stoemp manmoedig mijn 115 kilo's telkens weer naar boven, in gezelschap van JanZ, Rudi en Davy, die verkenner speelt.
De rotsformaties tarten elke verbeelding. Ze vertonen hier en daar sinkholes die vol regenwater staan.
We krijgen zicht op Castle Valley en de Colorado Gorge. Daar reden we gisteren ! Algauw krijgen we contact via de walkie-talkie met Barney, die zich kei-neig aan het amuseren is met JanB op The Whole Enchilada en de Porcupine Rim.
Koen wacht hen op aan de rivier, en shuttelt Barney naar het motel en zwembad, om dan met JanB nog een kilometer of zeven te komen slick-rocken.
Davy versnelt (gelogen : IK vertraag) en bereikt alléén terug de trailhead. In die laatste meters van deze veertiendaagse presteert hij het nog om tegen het zandstenen schuurpapier te smakken en zijn bil serieus te schaven. Hij loopt nu fier als een gieter op de parking van het motel rond met zijn short over één geschaafde bil opgetrokken
De laatste 5 km wegen enorm zwaar voor mij. Rudi en JanZ chaperonneren me, bang om me achter te laten in die helse oven. Dante Alleghieri beschreef het hellevuur zo : "lasciate ogne speranza voi ch'entrate".
I'm in HELL !!!
En dan... een richel met een streep schaduw, de bikemaats die willen afstijgen, en nog een blikje cola tevoorschijn toveren ook !!? Er zijn nog engelen in deze hel...
Ik recupereer genoeg om nog een kilometer voort te biken : en óp, en neer, en óp, en neer... tot ik opeens een auto zie rijden : het asfalt ! Nooit had ik gedacht dat ik daar nog eens om zou smeken
Zes km afdaling, drie grote glazen ijsthee, een douche en een zwempartij later ben ik weer ietwat menselijk.
Alles doet zeer, maar de veertien bike-dagen zitten er op ! Iedereen heeft het doorstaan. Rein naar eigen zeggen zelfs zónder valpartijen of platte banden. Hij snapt het zélf niet.
Alle lof aan de gidsen : er werd gesleuteld dat horen en zien verging, maar al bij al werd het reisplan toch integraal gevolgd, en heeft iedereen er hard van genoten.
De groep was natuurlijk eerste klas. Héél verschillende karakters allemaal, de meesten "met ne serieuzen hoek af", maar zeker geen "zeikers". Wat niet wil zeggen dat de organisatie er geen werk aan gehad heeft
De bagage is gepakt en de trailer en de van worden vakkundig volgestouwd voor de lange transfer naar Grand Junction. Vijftien man in één van met vijftien plaatsen (Rich en Judy zijn gisteren al vertrokken met de Jeep Cherokee) - en Ruffi is de lucky devil die met de vlieger naar Denver mag
Morgen een korte rit naar Denver voor de vlucht naar Reykjavik. Dan nog een half dagje den toerist uitgangen, en 't zit er weer op !
Man man man, wat was dàt daar in die slick-rocks ?!??
26 augustus - Terugtocht
De terugvlucht is weer via Reykjavik, maar deze keer hebben we een lange tussenpauze voor de connecterende vlucht naar Brussel.
We arriveren 's morgens in alle vroegte. Ontbijtje op de luchthaven, en dan splitst de groep zich : een deel huurt een auto om op jacht te gaan naar geisers en ander vulkanisch natuurschoon, in de regen.
De grootste groep waaronder ikzelf boekt een bustrip naar Blue Lagoon, een elektriciteitscentrale-annex-openluchtzwembad.
Schot in de roos !!! We poedelen bijna vier uur lang in het melkwitte, op bepaalde plaatsen gloeiendhete water tussen de lavastromen, smeren onze geschallotterde huid vol blauwwitte modder, sudderen nog wat na in lavagrotten met hete stoom, duiken dan weer de ijzigfrisse bries in, zonnen achter glas op teakhouten ligbedden, genieten van het uitzicht op honderden IJslanders en toeristen in zwempak die aqua-gymmen op de beats van een live band aan de rand van het natuurlijk (!) zwembadencomplex… decadentie in de allerhoogste graad, maar we hebben het dubbel en dwars verdiend !
Tegen dat we stilaan gaargesudderd zijn zegt Luc tegen me :
"Deze reis is rimpelloos verlopen, op de laatste dag na…"
Ik : "Hoezo ? Wat is er mis, dan ?"
Luc (haalt zijn handen en voeten uit het water) : "Ziet ge al die rimpels dan niet !?" :-)
Bart Viaene, SANDMAN Hoggar Ti XL
COMING UP NEXT : het reisverslag van ons avontuur met Broederlijk Delen en El Camino Loco in Nicaragua, dat ik de sponsors die me hun mail-adres opgeven op voorhand zal toesturen vanaf ter plaatse (in ongekuiste versie
http://meedoen.broederlijkdelen.be/ddn2013/bart-viaene" onclick="window.open(this.href);return false;
